Her sonun ardından geriye güzel şeyler kalır. Vatanım Sensin dizisinin ardından da bizlere Hileon’un dillere destan aşkı kaldı. Bu aşkı bir de bizden dinleyin. İyi okumalar!
Savaşın en acımasız ve en sert döneminde kesişmişti Hilal ve Leon’un yolları. Hilal, vatanı için her şeyi göze alan cesur ve dikbaşlı bir Türk kızıydı. Leon ise, hayatı boyunca babasının gözüne girmek için ve onu memnun etmek çabalayan bir Yunan Teğmeni.
Savaşın en zor dönemlerinde her şey Leon’un İzmir’e gelmesiyle başlamıştı. Başlarda Hilal onun için sadece isyancı bir Türk kızıyken sonrasında ona hayran olmuştu. Cesaretine, korkusuzluğuna ve yaptıklarına… Tabi bunu kendine bile açıklayamazken bu hayranlık zamanla vazgeçilmez tutkulu bir aşka dönüşmüştü. Öyle bir aşk ki duygularıyla savaşında mağlup olup aşkına direnememişti. İlk kez duygularına yenik düştüğünde, her ne kadar bunu kabullenmese de, Hilal de düşmüştü bu kaçınılmaz aşkın girdabına.
Leon’un aşkı öyle büyüktü ki aşkı uğruna başta Hilal olmak üzere bütün engellerle savaştı. Bu aşk elbet iki tarafı da kavurmalıydı. Hilal ise engellerin en büyüğüyle sınanmıştı. Leon’u vurmak zorunda kaldığında sanki kurşun Leon’un vücuduna Hilal’in de ruhuna saplanmıştı. Gizlediği duyguları acıyla harmanlanmıştı.
Belki de duygularını ve kendini dinleyebilmesi için Leon’un yokluğuyla sınanmalıydı. Öyle ki Hilal ilk defa bile isteye tutmuştu Leon’un elini hiç bırakmamak üzere. Ama engeller iki yüreği de kavurmaya başlamıştı bir kere. Henüz aşklarının yüceliğinin farkında olmasalar da onların aşkı bütün engellerin üstündeydi.
Hilal’in gözünde Leon; aşkına rağmen çok yanlıştı. Yanlış olması için taşıdığı üniforma bile yeterliydi. Çünkü ülkesini, şehrini işgal eden bir teğmene sevdalanmayı kendine yediremezdi. İlk olarak da bununla sınadı Leon’u. ‘Üniformanı benim için çıkartabilir misin, aşkın uğruna bunu yapar mısın?” dedi fakat Leon hayatı boyunca babasına o üniformayı hak ettiğini göstermek için yaşamıştı. Buna rağmen silahları görmezden gelerek üniformasına ihanet etmişti Leon ama bunu kabullenememişti. Kendine öyle yedirememişti ki hayatına son vermek istedi. Fakat Hilal buna izin veremezdi. Orda en büyük engelleri olan kendileriyle yüzleşmişlerdi bir nevi.
Hilal bu aşkın ilk itirafını, haykırışını Leon namlunun ucundayken yapmıştı. Onu vuracaksan önce beni geçmelisin dedi. Çünkü Leon olmadan Hilal artık yarımdı. Leon da şaşırmıştı bu duruma çünkü Hilal, ilk defa alenen haykırmıştı aşkını. Leon olmadan Hilal artık yarımdı. Kopmaz bağlarının en güçlü ilk düğümünü orada atmışlardı.
Aşkları büyüdükçe önlerindeki engeller de büyüyordu. Engeller yürüdükleri yolu yavaşlatsa da sonunda hep birbirlerini buluyorlardı. Fakat artık engelin en büyüğüyle karşı karşıyaydılar. Leon babasını kaybetmişti. Üstelik bunun sorumlusu Hilal’in babasıydı. Aşkları elbette bunu da yenebilecek güçteydi. Fakat ayrılığa dayanabilir miydi yürekleri? Leon gitmek zorundaydı. Annesini yalnız bırakamazdı ama Hilal’i de geride bırakmak istemiyordu. Ancak ne Hilal onunla gidebilirdi ne de Leon kalabilirdi.
Ve son olduğunu düşünerek baktı Hilal. Gözyaşları gitme dercesine akıyordu. Çünkü biliyordu Leon gidince yarım kalacağını. Aşkları ayrılığın gerçeğiyle sınanıyordu şimdi.
Aylar geçmişti ayrılıktan ve özlemden onlar da nasibini almıştı. Ve her şey gibi ayrılık da son bulmuştu. Leon Hilal’e kendini bir açelyayla hatırlatmıştı. Aylar sanki yıllar gibiydi tam da bu yüzden kavuşmak en çok onlara yakışmıştı.
Zaman geçiyordu olaylar gelişiyordu ama artık ne olursa olsun aşklarına gölge düşmüyordu. Çünkü dil, din, ırk teferruatlarının ötesindeydi onların aşkı. Gizliden gizliye yeşeren bir açelya gibi…
Hilal ve Leon, teğmen ve hemşire, Halit İkbal ve Andreas Zakis… Onlar her halleriyle birbirlerinin bir parçasıydı. İnatla, zorluklarla başlayan bu sevda birbirlerine verdikleri sözü tutarak veda etti bizlere. Savaştan sonra Kordon’da…