Beni özlediniz mi? İyi olduğunuzu duyumsayarak, uzun bir aranın ardından sizlerle yolculuk yapmaya geldim. Yolculuğumuzun kahramanları; Nefes ve Tahir. Biliyorsunuz, Neftah tam iki yıl önce Ocak 24’ü gösterirken, hanelerimize konuk olmuştu. Hem de öylesine bir konukluk değildi onlarınki. Bizlere, avuç içlerimize ve dahi kalplerimize bırakmak istedikleri iki şey vardı; umut ve inat. Hayatın devamı için gerekli olan bu iki kamçıyı, güzel bir senaryo eşliğinde, Karadeniz’in eşsiz atmosferi ile sarmalayıp bizlere sunmuşlardı. Başta her şey güzeldi. Ama sonra… Bir şeyler oldu işte! Senaristler değişti, yön değişti, mesaj değişti. Hâl böyle olunca Neftah’a ne oldu peki? Kayboldular. Evet! Kayboldular. Onları yeni kurulan entrika çemberinde ağır ağır kaybettik. Sonrası ise bildiğiniz gibi… Tahmin edilenden erken bir vakitte, başta vadedilen mesaja ulaşamadan içimiz yana yana İstanbul’a doğru yol aldık. Ve Final… O yüzden şimdi sizlerle o çok özlediğimiz çiftin dünyasına doğru bir yolculuk yapacağız. Hazır mısınız? Haydi mendiller hazırlansın! Çünkü yolculuğumuz başlıyor.
“Özür dilerim. Her şey için özür dilerim Nefes. Özür dilerim daha önce gelmediğim için.”
▪ “Neyin yarası söyleyeyim mi Tahir? O kuşları kalbime sen soktun, şimdi de yüreğimi parçalayarak çıkarıyorsun. İşte bunun yarası!”
▪ “Senden ne gelirse gelsin, benim başım gözüm üstüne.”
▪ “Şu dik başın varya, öliyrım geberiyrım ben ona.”
▪ “Nefes, geri bas!”
▪ “Keşke elimi ilk tutan sen olsaydın.”
▪ “Senin bu cinayi eğilimlerini ne yapacaz, hiç bilmiyrım Nefes.”
▪ “Uzaktan iyi bir insana benziyor. Uzaktan kusursuz, yakından lüzumsuz.”
▪ “Nefes, benim bildiğim bütün yollar sana çıkıyor.”
▪ “Eğer sesim çıksaydı bir tek sana söylerdim.”
▪ “Bana gülüm dema. Huy yapayii!”
▪ “Ortada sen yatsan daha iyi değil miydi? Seni seven iki adam sana sarılırdı.”
▪ “Sana emanet artık o can.”
▪ “Keşke akşam o kalın kafanı kırsaydım senin.”
▪ “Senin bu nefesi çekmeye ciğerin yetmez.”
▪ “Kıskandı mı o?”
▪ “Tahir ben Vedat’a Nefes olarak değil, ecel olarak gittim. Çünkü ben senin Nefesinim!”
▪ “Nefes, hasretinden geberdim. Eğer biraz daha burnumun dibinde durursan, koz vermek neymiş görürsün.”
“Sevdaluyum!”
▪ “Hii! Deli kırdı camı.”
▪ “Seviyrım ula seni, seviyrim.”
▪ “Sen ne güzel imtihansın.”
▪ “Büyük konuşma Deli Tahir. Bir gün biri sana bu sözlerini yedirir.”
▪ “Hayatımı ellerinin arasında tutuyorsun, dikkatli ol.”
▪ “Bir zalime bile kıyamayan merhametini o kadar çok seviyorum ki….”
▪ “Bir resmini mi getirsen?”
▪ “Tahir ben bütün gün düşündüm. Sen… Sen özgürlüksün. Sen buraya ait değilsin.”
▪ “Sevda benim sevdam, sana ne?”
▪ “Ben yirmi dört yıl boyunca ilk defa seninle nefes aldım. Bunu kesip atacak mıydın?”
▪ “Gel göğsüme sığ yarim.”
▪ “Ben seni hak edecek ne yaptım acaba?”
▪ “Ben o Deli Tahir’e ölürüm.”
▪ “Kız, bu ne hâl?”
▪ “Nefes, ölmeden o elini tutup gezeceğim köyde. Ha bu da Deli Tahir sözü olsun sana.”
▪ “Kurban olurum ben seni verene.”
“Yarim, karım, Nefes’im…”
▪ “Yan yana yanamıyoruz. Yana yana mı ayrılacağız?”
▪ “Nefes ben şu kalın kafamı, senin şu yoluna koymuşum. Sen ister kır, ister dizine yatır.”
▪ “Bir enkaza sevdalanıyorsun. Kıyamıyorum.”
▪ Nefes, benim sensizliğe vaktim yok!”
Ve daha nice an….
Yolculuğumuzun sonuna geldik. Umarım bir nebze de olsa özleminize ilaç olmuşuzdur. Neftah, şimdi beş yıl sonrasında. Çok mutlular ve hâla çok güzeller… Bana inanın!
