Bebişkonun inkar ettiği gülümsemesi eşliğinde aşkını izleyerek keyifle başladığımız bir bölümdü. Peşinden de her zamanki gibi kaderin cilvesi olan rastlaşmalar ve çekerken acaba kaç kez gülmekten bölündü diye düşündüğüm tavuk gibi didişme sahneleri. Pat’ın “aslında seni bekliyorum” dediği sahne çok tatlıydı. Dizide olan neredeyse her şeyi önceden tahmin edebilmeme rağmen sahneler beni eğlendiriyor, oyunculuklar ve ikili arasındaki uyumdan kaynaklı sanırım.
Bir yanda pervasız, her anlamda dağınık kibirli Pat’ın Pran karşısında yer yer masum bi kediye, mahcup birine dönüşmesi, bir yandan da softlar prensi Pran’ın kendini hiçbir şekilde ezdirmeden, sevdiceğinin ağzının payını vere vere içinin erimesi gerçekten çok güzel. İki taraf da hem gayet kendi, hem yavaş yavaş evriliyor hem de karşılıklı tavizler söz konusu, bilerek veya bilmeyerek. Anlatabildim mi emin olamadım ama anladınız siz. 😂
İkilinin sürekli çocuklar gibi oynayıp eğlenmesi bir diğer tutunduğum dal. (Zaten çocuklar tabii de kfwljlfqwjpk) Yaşanan her şeye rağmen o denge güzel tutturulmuş. İkisi de birbiriyle vakit geçirmeyi öyle seviyor ki, ilkokul tarzı sataşmalar bile aşırı hoş anlara dönüşüyor. Bir de koşu yarışından sonra yumruk tokuşturacakları anda Pran’ın nah çekmesine geberdiğimi söylemek istiyorum. O ana ve yüz ifadelerine kaç dakika güldüm geçekten bilmiyorum.
Pat’ın iletişim kurabilmek için telsiz yapıp Pran’ın odasına fırlatması çok tatlıydı. Gereksiz fazla yükseldim hatta bu olaya. 🥺 Yükselmek demişken, kütüphane sahneleri ve sonrasındaki sunum, proje süreci hakkında söyleyecek milyonlarca şeyim var ama bi başlarsam susamayacağım için şu an gerçekten çok zor geliyor. Dopdolu bir bölümdü diyerek özetlemeye çalışmak istiyorum müsadenizle.
Pat’ın türlü türlü haylazlıklar yaparak Pran’ın peşinden ayrılmayışı baya hoştu. Fiziksel temas konusunda da elinden gelen her şeyi yapması çok özel gerçekten fkjsldkwhflşjkf. Boş asansörde köşeye sıkıştırmak falan. Böyle devam koçum, aferin. Aralarındaki isimsiz şeyi ne zaman kabul edecekler acaba, sabırsızlanıyorum. Ortada nefret veya gıcıklık namına en ufak bir şey bile olmadığı aşırı bariz çünkü.
Otobüs durağı için çalışırlarken sevgili taklidi yaptıkları sahnede utançtan elimle yüzümü kapata kapata izlesem de can vermeden bitirebildim bu konuda çok sevinçliyim. Hem tatlılardı hem de güldüm ama ateş bastı yani baya baya. Roleplay haricinde, Pat’ın bu yolu tercih ederek de olsa 😬 Pran’i çok güzel yönlendirdiğini düşünüyorum. Fikirleri bulma süreci çok iyi yazılmış.
Velhasılkelam verimli bir bölümdü. Dizi gittikçe güzelleşiyor. Yetişebilirsem yazmaya devam edeceğim, görüşmek üzere! 👋