Başardım! Hiç spoiler yemeden, herkesin deliler gibi övdüğü bu harika filmi sonunda izledim. Öncelikle kendimi, sonra da filmde emeği geçen herkesi tek tek tebrik ederim. Çok sabırsızım, o yüzden hemen başlamak istiyorum. Dikkat, yazının tamamı sürpriz kaçırır.
2021’in en çok beklenen işlerinden olan Spider-Man: No Way Home’u kısaca anlatacak olsam hem o alışkın olduğumuz Marvel komedisini çok güzel yapan, hem de dram ve aksiyon dozunu çok iyi ayarlamış keyifli bir film derdim. Ama tabii ki böyle diyerek yetinmeyecek ve uzun uzun konuşacağız.
Öncelikle, film, her anı kıymetli olan birkaç parçadan oluşuyordu diyebilirim. Peter’ın kimliğinin ifşa oluşu sonrasındaki komikli kriz süreci, Doctor Strange’li çoklu evren meselesi ve tahmin edeceğiniz üzere en bomba kısımları içeren çözüm-veda-yeniden başlangıç kısmı.
İzlerken defalarca sesli güldüm, bu açıdan çok mutluyum. Ağlama kısmına gelirsek.. May’e veda ettiğimiz sahne hem içerik hem de oyunculuk olarak etkileyiciydi ama ondan daha etkileyici olan bir şey vardı. Spiderman’lerin ilk karşılaşma anı. O konuşmayı dinlerken o kadar çok ağladım ki! Salonda burnunu çeken tek kişi de değildim ayrıca. Doğru tabir bu mu emin değilim ama o sahne gerçekten “dokunaklı”ydı.
Madem duygulardan bahsediyoruz, heyecandan yerimde duramadığım çok an olduğunu da eklemeliyim. O gergin anlarda kıpır kıpır olmadan izlemenin imkanı yoktu.
Üç Spiderman’in hem Dumb, Dumber & Dumbest gibi takılması hem de bir yandan harika işbirliği yapmasına geberdim. Diyaloglar vs. o kadar keyifliydi ki. Filmlerde sürekli dram veya sürekli komedi şeklinde gitmeyişini seviyorum Marvel’ın. Gözümüzde yaşlarla hemen bir şeye gülebiliyoruz mesela, bunu başarıyorlar. Ayrıca, bizim Peter’ın (Tom) hem yaşça hem de bedenen tiniest olmasına rağmen planı manage eden kişi olması da çok güzeldi. Diğerlerinin de hiç kibir göstermeden tatlı tatlı yardımlaşması, söz dinlemeleri. Bilmiyorum o sıcak ortamı çok sevdim ben. 🥺
Her biri farklı dönemlerde yaşayıp farklı hayat şartlarına, bilgi ve donanımlara sahip olmalarına rağmen aynı kalbi paylaşıyor olmaları oldukça güzel yansıtılmıştı. Sona doğru büyü devreye girecekken yaptığı (yapamadığı) veda konuşmasından sonra sarılmasına da mahvoldum. Gerçekten aşırı tatlılardı. Sırf o içtenliği böyle güzel verebildikleri için bile filmin puanı artar gözümde.
Peter’ın, tüm başardıklarına rağmen hala bir çocuk oluşuna vurgu yapılan birkaç yer vardı, onların da yapılış şekillerini başarılı buldum. Anlık/kısa sahneler olmasına rağmen hoşluğuyla aklımda kaldı yani. Adı geçmişken, bir diğer Peter’ın (Andrew) kaybettiği MJ’inin telafisini yaparcasına Michelle Jones’u kurtardığı sahne de çok güzeldi.
Sürekli benzer sıfatlar kullanıyorum ama mazur görün. Filmde birçok şey başarılı olduğundan bunu yapmam gerekiyor. 😊 Unutmayayım diye araya girince telefona notlar falan aldım yani, öyleli.
Villianları iyileştirme arzusu konusunda, Doctor Strange’le hemfikir olup bu onların kaderi, sal bence görüşünde olsam da neler yaşanacağını, nasıl sonuçlanacağını biliyordum elbette. Ona ve Marvel evreninin büyük bir fanı olmamama rağmen filmi izlerken çok eğlendim ve doyum sağladım diyebilirim. Strange demişken, bana siz de/me anları hoş, ayna boyutu sekansı ise HARİKAYDI. Büyünün hapsedildiği kutunun kovalamacısını çok sevdim.
Sanırım sevmediğim tek küçük şey MJ’in Stephen’a bir tık küstahlık yapmasıydı. Ona da fazla takılmıyorum çünkü karakterin tarzı o, malum. Yeri gelmişken ondan da bahsedelim. Ne Zendaya’ya ne de canlandırdığı karaktere pek bayılmıyorum. Ancak, hafızalardan silinme olayının hemen öncesindeki sahnenin muhteşem olduğunu söylemek istiyorum. Gerek oyunculuk, gerek atmosfer, gerekse çekimler olarak. Hepsine helal olsun.
Sonda, Peter’ın, sevdiklerinin hayallerine kavuşacağını gördüğü anda kendini unutup onlar adına çok mutlu olmasının ve sevdiceğiyle yaşadığı anın çok tatlı olmasının yanında, o Christmas havası da aşırı iyi olmuş. Filmin çıkış tarihi düşünülüp böyle ayarlandığına inanıyor ve bunu harika bi jest olarak değerlendiriyorum. ❤🎄
Son olarak, film bende çok özenilmiş, uğraşılmış hissiyatı uyandırdı. Fazla mı abartılıyor diye merak ediyordum günlerdir ama gerçekten hak ediyormuş. Uzun süresine rağmen asla sıkmıyor, saçmalamıyor. Dolu doluydu, ayakları yere basıyordu. Bundan sonra olacaklar için de heyecan yarattı. Başka söyleyeceğim bir şey var mı bilmiyorum, aşağı yukarı her şeyden söz ettiğimi sanıyorum. Outro’nun da dehşet iyi olduğunu söyleyerek bitireyim. Cidden felaket beğendim. Herkesin ısrarla Spiderman’lerin buluşacağı teorisinden bahsedip bunu bilerek, hatta bundan emin olarak izlememize rağmen aldığımız zevkin fazla azalmadığını düşünüyorum. Zaten ben bireysel olarak da fragmanların hepsine bakmadan gittim.🤓 Özetle, her bir saniyesine değen bir tecrübe oldu. Darısı diğer filmlere!