Ne İzledik?

Dondurmam kaymaaak! Çanakkale savaş döneminde geçen, sevgili Erkan Kolçak Köstendil, Ali Atay ve Şebnem Bozoklu’nun kadrosunda bulunduğu film Turkish Ice Cream bugün vizyona girdi! Ben de işi gücü bırakıp sinemaya koştum. Oyunculara olan sevgimden kaynaklı subjektif bakış açımın dışında, film gerçekten çok güzeldi. Neden?

Öncelikle, eğer gülmek istiyorsanız kesinlikle gidin. Çünkü Türkişi Dondurma, adı lazım değil “komedi” diye tabir ettiğimiz pek çok filmden on kat fazla güldürdü. Gülümseyip geçmekten bahsetmiyorum, cidden istemsizce kıkırdayacağınız sahneler var. Öte yandan, ağlamak istiyorsanız yine gidin. Birkaç sefer gözleriniz dolacak ama bazı sahnelerde ağzınızı elinizle kapatmak zorunda kalabilirsiniz, şahsen ben kaldım. Ayrıca ben defalarca korku-hayret sebebiyle de dehşet içinde defalarca elimi ağzıma götürdüm. Gerçekten hiç beklemediğim şeyler oldu.

Kostümler, mekanlar, çekimler ve akış açısından bakacak olursak, filmi derecelendirmek haddime değil ama verecek olsam 8/10 verirdim. Oyunculuklara söyleyecek hiçbir şey yok. Bakışlar içinde gülümseyip, kaybolup gidiyorsunuz. Ali’yle Gülsüm’ün çocuğu olan minik bebek ise dünyadaki en tatlı şeylerden biri! O kadar şirin o kadar sevimli ki.. Filmde en az onun kadar sevimli olan bir başka bir kişi de kesinlikle Ali, söylemeden edemezdim. Köstendil’in sesini ve bakışlarını kullanma şekli beni milyonuncu kes hipnotize etti diyebilirim.

DİKKAT: YAZININ BUNDAN SONRAKİ KISMI FİLM HAKKINDA DETAYLAR VE BİLGİLER İÇERMEKTEDİR.

Film bi güldüre bi ağlata ilerliyor. Ali’nin deveyle olan ilişkisi çok komik, dövüş sahnesi güzeldi, yerli kabile sahnesi de komikti. Mehmet, Ali’den daha kararlı ve cesur bir adam. Maria’ya olan hisleri ve yaşadıkları da çok duygusal.

Çocuğumun babası benden onu babasız büyütmem için izin istiyor, diye isyanlar eden Gülsüm’ün, daha sonra “Çocuk babasız büyür ama, vatansız büyüyemez!” demesi çok güzeldi. Filmde sık sık ülkelerin/milletlerin isterlerse nasıl barış içinde yaşayabileceğinin gösterilmesi ve savaşların, katliamların, ölümlerin ne kadar kötü olduğunun vurgulanması çok güzeldi. Her insanın aynı olmadığı, aynı ırka sahip olmanın aynı fikre sahip olmayı gerektirmediği açıkça belirtilmişti.

*************************

Ali’nin çırağı beni çok etkiledi, birliğe zorla alındıktan sonra hep bizimkileri öldürmek zorunda kalacağı ihtimalini bilsem de, sonda Mehmet’i o halde görünce artık dayanamaz ve komutanına rağmen “Türk’ler bizim dostumuz” repliğini söyleyerek ölür sanmıştım. Beklemiştim daha doğrusu ama başına silah dayalıyken, ağlayarak, onun için yaralanmış o adamı vurdu. Böylesi de çok etkileyiciydi. O ikisinin birbiri için yaptığı fedakarlıkların sonunun bu şekilde olması eminim izleyen herkesi sarsmış/sarsacaktır.

Ali ve Mehmet’in gitmeye karar verip yola çıktığı sahnede ve sonrasında o kadar çok ağladım ki.. Ali yerde karısının yanında ölü şekilde yatan bebeğini kucağına aldığında elinden kanlar akmaya başlayınca mahvoldum, perişan oldum! O an, içini çok acıtıyor insanın.

Ayrıca, hikayenin gizli kahramanlarından biri Salim’di bence. Olayların başından sonuna kadar hep fedakardı, fedakar şekilde de can verdi.

Acının Ali’yi nasıl bi hale soktuğunu, insanın kaybedecek bir şeyi kalmayınca neleri nasıl yaptığını ve bir sürü güzel insanın nasıl öldüğünü gördük. Maria’nın sessiz feryadını, bir babanın el kadar çocuğunu toprağa koymasını, yüksek rütbeli bi askerin küçümseyip hakaret ettiği Türk’lerden korkmasını, iğne iplikle yapılan bayrağın rüzgarda asil asil dalgalanmasını..

Filmin tarihi ve milli kısımlarını daha fazla deşmeden bitirecek olursam, film fragmanlarda gözüktüğünden çok daha fazlası diyebilirim. Verilen emeğe, yapılan maddi ve manevi yatırımlara değmiş. Umuyorum gişede hakettiğini de alır ki bence alacaktır da.

Son olarak; geçmişten bugüne, adını bildiğimiz veyahut hiç öğrenemeyeceğimiz, genç yaşlı, kadın erkek, bu vatan için malını, kanını, canını tehlikeye atmış/feda etmiş kim varsa sonsuz saygı ve rahmetle anıyorum. 

İYİ SEYİRLER