Sevdiğini kaybedenin kalbinde kırk mum yanar kırk gün sönmezmiş…Aradan zaman da geçse acısı hiç geçmezmiş…
Babasını kaybetmiş Aslı…Hayatta onu hiç yalnız bırakmamış,her zorluğunda elinden tutmuş,tek dostu,sırdaşı abisi olmuş…Ona dayamış sırtını…Oda korumuş kollamış onu…Hayatında kalmış tek kahraman…
”Kimse kalmadı,kimse kalmadı”…Aslı’nın feryadı yüreğime oturdu..Küçük bir kız çocuğu gibi savunmasız akıttığı gözyaşları…Hayatından tek tek eksilen sevdiklerinin acısına isyan ediyor…Abisiyle birlikte çocukluğundan kalan son kahraman da gitti çünkü…Babası,sırdaşı,dostu da gitti…
Hayat böyle işte…En ummadığı anda yıkar insanı…Çaresiz kalakalırsın…Yanında birini ister böyle zamanlarda insan…Omzunda dilediğince ağlayabileceği…Gözyaşlarınızı silen…Kalbinde açılan yaraları sevgisiyle saran…Kalbiyle sımsıkı saran…Ferhat gibi biri…
Ferhatta çocukken babasını kaybetmiş…Hala içinde taşıdığı baba özlemiyle kavruluyor…İçindeki aşkla yaralarını sarmaya çalışıyor sevdiği kadının Ferhat…Sımsıkı sararak,gözyaşlarını elleriyle silerek…Ağladığında başını koyabileceği omuz olarak…Sevdiği kadın için çırpınıyor Ferhat…Emir vermeden,azarlamadan,sevgisiyle ona iyi gelmeye çalışıyor ferhat…
Her yaşadığı acı büyütür insanı…Büyümek zorunda kalır insan…En çok da zamansız ayrılıklar büyütür…Kimse ayrılmak istemez sevdiklerinden ama mutlaka hayat ayırır…
Ben şahsen Ferhat’ın Aslı’nın yanında olma biçimine bayıldım…Aslı”Kimse kalmadı”dediğinde”Ben varım”deyip her an,her saniye yanında olduğunu hissettirişine,onu düşünüşüne…Bütün emir cümlelerinden,etrafına ördüğü duvarlardan arınıp yanında olduğu için bile Aslı için vazgeçilmez olabilir Ferhat…Öyle güçlü sardı ki kollarını ona,en ihtiyacı olduğu zamanda kolay kolay ayıramaz artık hiç bir şey onları…
İnsanın başına ne geliyorsa aşktan geliyor bence…Sevdiğine kayıtsız şartsız güvenmek…Her şeyinle ona teslim olmak…Yeter çok sevmiş,hamile kalmış…Sanmış ki hayatı çok güzel olacak…Sevgi her şeyi çözer diye düşünmüş…Ama sonra öğrenmiş her kahramanın adam olamayacağını…Karnında bebeğiyle başkasıyla evlenmek zorunda kalınca öğrenmiş…O genç kız o gün ölmüş…Hayalleri,sevgiye olan inancı ölmüş…Namık hiç acımadan sırf seviyor diye gözünü bile kırpmadan harcamış Yeter’i…İçindeki nefrete rağmen yaşamaya devam etmiş…Sırf kendisine anne bile demeyen evlatları için…
Yaşamak sevmekle başlar…Bir insanı,hayvanı,hayatı…Sevmekle de anlamak…Birbirinizi hem sevin hem anlayın…Tek kalp,tek gönül olmaktır sevmek…Sevdiğinle kalbini paylaşabilmektir…Seninle acısını,sevincini,anını,hayallerini,gözyaşlarını paylaşacak masal kahramanını bulabilmektir…
Aşkla kalın…