Merhabalar efendim, günün hangi saat diliminde bölüm yorumumla beraberseniz artık! Kumandayı elime aldığımda beni hiç şüphesiz kendine kitleyen canım dizim Sen Anlat Karadeniz’in 31.bölümden geliyorum. Bugüne kadar bu sevdada neler oldu, bugünlere nasıl gelindi görmek isteyenler için enerjik geldim. Bu bölüm de dahil olmak üzere bu güzel sevdayla ilgili sizin için özel bir yorum hazırladım. Haydi şimdi sevdayı bize buram buram hissettiren Nefesle Tahir’in sevda yolculuğuna ışınlanalım:
Karanlığa esir olan bir kadının yaşama tutunma mücadelesiyle başlamıştı her şey hatırlarsanız. Baba diye güvendiği dağ bir çanta dolusu paraya karşılık bağrından koparıp, bir zalimin kapısından içeri atmasıyla kader acı yüzünü göstermişti Nefes’e. Tamı tamına sekiz yıla acıyı, şiddeti, gözyaşını ilmek ilmek örmüştü kader. Vücuduna Allah’ın her günü inen tüm darbelere rağmen o cehennemde kendisini ayakta tutan oğlu için dayanmıştı. Geceleri gözyaşları içinde ettiği duaların kabul olması beklemişti bir an önce. Umudu yüreğinde, dilinden hiç eksik etmediği duasıyla, zalime boyun eğmemişti. “Gün doğmadan neler doğar.” derler ya işte o kurtuluş günü Nefes’in kapısını çalmıştı sonunda. Sekiz yılın ardından kendini sahilde oğluyla döne döne “Özgürüm!” derken bulmuştu. O sıra aylar sonra “yuvam” diyeceği topraklarda, “Sevdiğim” diye elini tutacağı Deli Tahir’in yanındaymış meğer.
Zalimin nefesi ensesinde, ruhunda açılmış koca boşluklarla, göğsünde oğluyla şimdi de Karadeniz’e karşı savaş içinde kalmıştı Nefes. Ama bu kez bir fark vardı; tek değildi. Bir nefes uzağında onunla her türlü mücadeleye hazır mert bir adam vardı. Burada da bitmemişti ki çilesi. Zalimi bir soluklansa, bu topraklardaki körelmiş vicdanlar hemen ayaklanıyordu. En çok da ağrına mahkum olduğu karanlık sekiz senenin inanılmamış olması. “Yardım edin!” diye ses ettiği insanların elini geri itmesi hatta zalimine geri teslim edilmeye çalışılması, namusuna varasıya olur olmaz vicdanların ağzında dolaşmak çok canını yakmıştı Nefes’in.
“Giderum dalga gibi bir ileri bir geri, koca Karadenuz’un yok mudur bana da yeri? “
Topraklarının huyunu suyunu çok iyi bildiğinden, Nefes’i kabul etmeyeceklerini en başta tahmin etmişti Tahir. Nefes’e bu denli sevdalanacağını kestirememişti tabii. İşte haritalarda bir yerde dediği İstanbul, ona yoluna kalın kafasını koyacağı bir nefesle karşılaştırmıştı. Ama bunu başta ailesi olmak üzere yaşadığı asi topraklara kabul ettirmek çok güç olmuştu.
“Karadeniz karasun, boyna dalgalanasun Ayri koyma kimseyi, seven seveni alsun.”
Hatta bir ara gözünden bile sakındığı cana kendi yaralar açmıştı. Hem kendini hem onu gurbete düşürmüştü. Ama sevda ya mevzu bahis olan yine er geç demeden bulmuşlardı birbirini. Açılmış yaralar sevgiyle, sabırla tek tek sarılmaya başlanmıştı. Titrek olan umut tohumları canlanmış, gözlerin solgunluğu kaybolmuştu. Enkaz denilen ruh iyileşiyor, çıkmaz denilen ses çıkıyordu artık Nefes’den. Zamanında kulağında annesinin acı dolu çığırışları olan Yiğit, şimdi annesinin ağzı kulaklarına varmış gülüşü ile karşılaşıyordu. Kendinin desen bir ayağı özgürce sokakta çocukluğun peşindeydi. Bir ayağı da güzel geleceklere imza atacağı okulundaydı artık.
Tahir ve Nefes emek emek işlediler sevdalarını Karadeniz’e. Önlerine koyulan her engele karşı el ele kalabildiler. Birbirlerinden başka kimseye güvenmediler, sevdaları adına konuşmaya hak tanımadılar. Tahir kollarının altındaki iki canla yirmi dokuz yılın sonunda ilk kez derin bir nefes aldı. Nefes ise yirmi dört yıldır ilk kez sahiden yaşıyormuşcasına hissetti. Aslında her ikisi de Napoleon Bonaparte’nin ” İnsanın evi, gönlünün bağlı olduğu yerdir.” sözünün hakikiliğini bize gösterdiler.
Ee bugünlere kolay gelmediler işte! Bu vakte kısa bir özetini geçtik sizinle. Hem ruhen hem bedenen koca bir göçüğün altında kalmış Nefes’le; Karadeniz kendisi gibi asi, derin, durulmaz adamı Deli Tahir’in zamanın şahitliğinde bir olmalarını gördük. “Açılan kaç yaran varsa hepsini, tek tek saracağım.” dedi Tahir. Ona karşılık “Tesadüf karşıma seni çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz yaşayıp gidecektim. Sen bana dünyada başka bir hayatın mevcut olduğunu, benim bir de ruhum olduğunu öğrettin.” dedi aslında geçen her vakitte Nefes.
Artık maviyle yeşille çevrili Karadeniz, Nefes’in yuvası oldu. Üç tane abi bir tane abla bulduğu Kaleliler, ilk ve tek ailesi oldu. Oğlunun sevgiyle büyüdüğü tek çatı oldu. Zalime karşı er geç kale oldu. Hasret kaldığı çoğu duygunun dindiği sıcacık sofra oldu. Bedenindeki kalbin küt küt attığı Tahir’in gözleri oldu. Güzel rüyalara daldığı, daraldığında gözyaşlarını boşalttığı yer Tahir’in göğsü oldu. Elinden çalınan on altı yaşı da, enkaz çöken kadınlığı da Tahir’le yeniden can buldu. Nefes adeta Deli Tahir’in sonsuz sevgisiyle büyüdü diyebiliriz.
Tahir’de deliliğiyle, hırçınlığı ile koca Karadeniz’e sığmazken Nefes’le sığdı. Duruldu, dinginleşti, sevmeyi öğrendi. Cana can katmayı, bir evlada baba olmayı öğrendi. Aile olmayı Nefes’i ve Yiğit’i ile yaşaya yaşaya öğrendi. Çok da güzel seven, çok da güzel koruyan candan bir eş candan bir baba oldu Deli tahir. Şimdi bu derinden bağı tüm şahitler huzurunda kötü anların üzerine iyilerini koyarak resmileştirdiler tekrardan işte.
“Artık bizim de yanan bir ateşimiz olacak.” sözüyle bu sevdaya da, getirdiği getireceği çilelere razıyım dedi aslında Nefes. Tahir’in ettiği sürpriz evlenme teklifi ile ayakları daha yeni yere basmış iken, bir de usulüne göre yol alan bir evlilik süreci geçirecekleri duyunca tekrardan havalara uçtu. O saniyelerde hissettiği o tatlı sevinç gözlerinden net okunuyordu Nefes’in. Her akşam oturdukları sofrada evliliğiyle ilgili konuşmak, hazırlık yapmak farklı hissettirdi. Tahir’in “Abi akşama karımı bana isteyeceğiz.” dediği sahne de gülmekten alıkoyamadım kendimi. Ne tatlı bir sahneydi, Osman Babası’na gidip rıza alması falan.
Nefes’in bir zamanlar çekine çekine baktığı aynalara şimdi cesurca bakabilmesi, yüzüne bir zerresi değecek diye korktuğu makyaj malzemeleriyle şimdi rahatça hazırlanabilmesi çok güzeldi. Hele sekiz yıl boyunca kaçarken yakalanmamak adına sessiz sessiz attığı adımlarının şimdi horonda özgürce üstüne basa basa olması, o çekim enfesti kısacası. Kına gecesi yapılmadı, yalan yok bekliyordum ben de. Ama sonra düşününce dedim ki, iyi ki de yapılmamış. O yeşil gözlerinden kaç kez acı için gözyaşı döküldü, hepimiz biliyoruz. Şimdi oturduğu sandalyede başında çevrilen kına tepsisiyle, kulağına ulaşılan “yüksek yüksek tepelere türküsü” ile ne hale bürünür kim bilir? Bir de “kokusunu içine bir kez bile çekemediği” annesi için mi dökülsün o gözyaşları? Lüzum yok, zaten yaralı bir güvercin o. Hazır iyileşmekte iken bir kez daha kabuk bağlamış yarası kanamasın. Kına gecesinin yerine yapılan gelin hamamı daha manidar oldu, sevdim ben. “Kocanı işe yollamak ne güzelmiş” deyip Tahir’in yakasını düzelten Nefes’i ayrı bir sevdim yahu😍 Ve o şahane an, düğün anı…
Bembeyaz etraf; çiçeğinden tut, mekanına oradan gelinimize kadar… İlk karşılaşma müziği arka fonda gözleri birbirine sevdayla değen bir Nefes ve Tahir ha! Kalplerinin sesini biz bile duyduk ekran karşısında. Maviyle yeşille çevrili koca Karadeniz’in şahitliğinde o kalpler varya bir kez daha “sonsuza dek eveeeet!” dedi. Biz de keyifle dolu gözlerimizle şahit olduk. Dört haftadır ayrı bir heyecanla izlediğim Sen Anlat Karadeniz’in 31.bölümle birlikte Nefes ve Tahir’in arasında derinden ne kadar güçlü bir bağ en önemlisi nasıl güzel bir aşk olduğunu gördük. Artık Tahir’in tek bir Karadeniz’i var; o da Nefes. Heyt maşallah, allah bozmasın tütütütü!
Bu bölüm dahil olmak üzere başta yazan Erkan Birgören Hocam ve tüm ekibin eline yüreğine sağlık. Sizinle yaptığımız ufak yolculuktan umarım keyif almışsınızdır. Yorumuma yakışan bir sözle bitirmek istersem;
Karadeniz’in kapısını çalan yaralı güvercinin, şimdi kanatlarının pır pır diye uçması. Ve tedavisinin sevgi olması, apayrı işte. Tahir Kaleli helal sana! “Sevgiden acılar tatlılaşır; sevgi yüzünden bakırlar, altın olur; sevgi yüzünden tortular durulur, arınır; sevgiden dertler şifa bulur; sevgi yüzünden, padişah kul kesilir.” (Lev Tolstoy)
Tez vakitte yeni bölüm yorumlarında görüşmek üzere.🕊