Bir saat on dakikanın, bir saat on dakikası da öyle dolu doluydu ki… Bölüme uzaktan bir göz attığınızda nereden başlamanız gerektiğini bilemiyorsunuz. Fakat sanırım geçen bölümle bağlantılı olarak Tench ailesinden bahsetsek iyi olacak.
Tabi ki de Bill ve ailesi onlar için travma haline gelen bu olayı aşmaya çalışıyorlar. Fakat ne yaparsanız yapın, kendi çocuğunuzun başka bir çocuğun ölümünde yanında olması, hatta buna ses bile çıkarmaması, bu travmayı aşmanızı zorlaştıracaktır.
Nancy için ise olay tam olarak böyle gerçekleşiyor. İlk aşama her daim kabullenmedir. Fakat Nancy henüz bu evreyi geçebilmiş değil. Ee bu da, Brian’ın gelişmesini oldukça etkileyen bir detay. Özellikle bu tip travmalarda aile desteği çok önemli. O yüzden her cuma gittikleri o seanslarda ailelerle görüşülmesi, oldukça gerekli bir hamleydi. Ayrıca eve sosyal hizmetin gelip, durumu kontrol etmeleri de yine oldukça olağan bir durum. Nancy’yi, kendine gelsin diye kollarından tutup sarsmak istiyorum. Senin oğlun, oradaydı. Kimseye bir şey söylemedi. Bu bile bir başlangıçtır.
Bu arada Brian’ın günahını almış gibi hissediyorum. Kendisinin, öldürülen çocuğu çarmıha germiş olmasını kötü yorumlamıştım. İncil’deki o hikayeyi bilmediğim için bu bir hayli olasıydı tabi… Fakat yine de ön yargılı davrandığım için kendimi kötü hissettim. Meğer hayata döndürmeye çalışıyormuş. İnsan duyunca kendini kötü hissediyor ister istemez.
Manson sahnesi ise oldukça iyi yazılmış bir sahneydi. Gerçek konuşmasından alıntılar var mı bilmiyorum. Bölümlerin hepsini izlemediğim için herhangi bir spoiler almamaya karşın, araştırma yapmadım. İzlediğim an, bunun gerçek düşünceler olup olmadığını merak ettim.Yoksa hepsi senaristin kurgusu muydu? Her şekilde, dışarıdan tanımlanan birisine göre, gayet karaktere oturan bir konuşmaydı.
Bu arada Mindhunter, karakterleri gerçek hayattaki suçlu zihinlere benzetmekte oldukça iyi. Cast seçimi çok güzel evet fakat sadece bu yetmiyor. Makyajları da çok iyi yapıyorlar. Bu da dizinin gerçeklik imajını arttırmasına neden oluyor.
Sadece Manson ile olan konuşması değil, Tex ile olan konuşması da çok etkileyiciydi Holden’ın. Cinayetleri nasıl işlediğini ve o esnadaki düşüncelerine odaklandı, o da anlattı. Her şeyin küçüklükten başladığını, ona belirli fikirlerin nasıl kabul ettirildiğini anlattı. Öldürülen insanların onlar için sadece bir silüetten ibaret olduklarını, daha doğrusu bu noktaya nasıl geldiklerini anlattı. Tabi bunlar olurken belirli ilaçların etkisindeydiler. Şimdi ise tövbe ettiğini söyledi. Wendy’nin de dediği gibi, bir inanç sisteminden diğerine geçiş aslında… Bu da araştırmaları için yapacakları sınıflandırmada yardımcı olacak bir detay.
Anlattıkları ölümler gerçekten işlenmiş olan suçlar olduğu için, anlatılan şeylerin gerçekliği on kat daha fazla etki ediyor insana. Ve Zaten dizininde ilginç tarafı bu… Nasıl ki akşam verilen o partide Bill’in anlattığı, başka insanların haberlerde duyamayacağı o hikayeler, mevki sahibi insanları heyecanlandırıyorsa, bizi de aynı şekilde heyecanlandırıyor aslında.
Bu konuda konuşmaya devam ederiz fakat gelelim Wendy’e… Wendy’nin cinsel kimliği etrafı tarafından biliniyordu. Fakat taşındığı yerin, geldiği yerden biraz daha katı olduğunu söyleyebiliriz. Yaşadıkları dönemde kendini ifade etmek zor iken, kadın olması da bütün o katı düşünceli erkek FBI çalışanlarının arasında yalnız kalması, işine daha da zorluklar kattığını söyleyebiliriz. Greg’in ikide bir araya laf sıkıştırması da hoş olmuyor tabi ki. Bütün bunların yanında Wendy, ne kimliğini reddediyor ne de açıklama yapıyor. Ustaca bir şekilde konuşmayı değiştiriyor. Yalan söylemeden atlatıyor olayı. Seviyorum seni Wendy. Olaylara ve suçlu zihinlere bakış açısını da seviyorum. Gerçekten bir psikolog olmadan bu dizi, aynı etkiyi vermezdi.
Ekibin sadece suçlu zihinlerle olan konuşmaları değil, kendi aralarındaki konuşmalar, bulundukları tespitleri dinlemek de çok keyifli…
Sonraki bölüm yorumlarını heyecanla bekliyorum!