Selamlar. Lucifer’ın 5. Sezon 2. Kısım bölümleri yayına girdiğinde biraz hayal kırıklığına uğradığımı söyleyebilirim çünkü başlangıç bölümlerini pek sevmemiştim. Hatta karaoke muhabbetinden neredeyse nefret ettim. Ama neyse ki sonra işler güzelleşti ve peş peşe çok güzel bölümler izlemeye başladık. Tepkilerimi kaydetmek istediğim kadar hoşuma giden anlar, sahneler oldu vs. (Naked and Afraid bölümü çok eğlenceliydi mesela, ve iyi kurgulanmıştı.) Bu bölümü izlerken de acaba twitter’da flood mu yapsam yoksa düşüncelerimi günlüğüme falan mı yazsam şeklindeki tatlı düşünceler arasında gidip gelirken, en iyi seçeneğin bu yazı olduğuna karar verdim. Çünkü söyleyecek çok şey varmış gibi hissediyorum, 5×14 dolu dolu bir bölümdü bence.
Öncelikle, tanrının emekliliği ve yerine kimin geçeceği konusunun işlenişi güzeldi. Lucifer’ın hala kendini kanıtlama isteğinden vazgeçememiş bir çocuk olması, Amenadiel’ın bir süredir yavaş yavaş anlayıp kabullendiği ‘insanlarla yaşamaya alışıp sevme’ durumunu kabullenmesi ve onları küçük görmeyi başta Linda ve Charlie aracılığıyla bırakmış olması.. Ayrıca bu yeni tanrı mevzusunun DeckerStar ilişkisine ve işlerine güzel yansıtılıp bağlanması da beni tatmin etti diyebilirim.
Lucifer’ın (diziyi kastediyorum) bazen çok “tespit tespit” tadında olduğunu biliyorum ama dizinin olayı bu. Sürekli karakterlerin ağzından dolaylı veya direkt olarak analizler dinliyor ve olayların gelişmesini/problemlerin çözülmesini izliyoruz. Şimdiye kadar bu konseptin şaştığı, dışına çıkıldığı pek olmadı.
Nothing Lasts Forever
Lucifer’ın babasıyla olan ilişkisinin günden güne yumuşayıp sonunda da böyle duygusal bitmesini etkileyici buldum. Onun ağzından sevildiğini duyması çok çok önemliydi ve nihayet yaşayabildi, ayrıca en çok kendini düşünmesiyle bilinen karakterimizin o anda bile Amenadiel da bunu duymak ister diye babasına hatırlatmasına ayrı düştüm.
Micheal’a gelecek olursak.. Bu tanrıyı bile manipüle etmekten çekinmeyen bıkmaz usanmaz arkadaşın oyunları tahminen ne zaman biter acaba? Gerçekten yıldırdı beni. Hayır bir de Gabriel’ı zaten sevmiyordum, onu da yardakçısı yapmış. Neyse, en azından öteki Lucifer haterı olan kardeşin bizim safta yer alması sevindirici. Kelimelerimi seçerken dikkatli olmaya çalışıyorum. Mesela bizim saf yerine doğru saf diyecektim, bizim derken de sahiplendiğim için rahatsız hissettim falan bu çok komik. Günaha giriyor gibi hissediyorum ki gerçi girmediğimin/mizin de bir garantisi yok. Muhtemelen ilgilenip bunu düşünen pek kimse yoktur ama İslam dini mensupları için sakıncalı olduğu bazı noktalar var çünkü. Neyse, kamu spotumu burada kesip yoruma geri dönüyorum.😂
Dizideki paralel kullanımları çok güzel. Hiç beklemediğimiz anlarda tebessüm eden matchler karşımıza çıkabiliyor ve bunu seviyorum. Ayrıca ortak özelliklerim sebebiyle kendime en yakın hissettiğim karakter olan Ella’nın hikayesinin de derin, detaylı işlenmesi çok güzel. Tek boyutlu bir karakter olmaması sık sık ilham vermesine sebep oluyor.
Sonuç olarak aile meselelerin temizlendiği keyifli bir bölümdü. Decker’lar da duygusal pürüzleri halletti, ilahi taraf da. Luci ve Amenadiel’ın arası iyi, Maze’le herkes iyi, Dan’le herkes iyi, Linda’yla iyi.. İyi oğlu iyi yani anlayacağınız. Sevindirici baya. Karakterlerin her birinin gelişimi açısından da memnun olduğumu söyleyebilirim. Birçok şey oluyor çünkü aralarda malum. Şimdi heyecan ve aksiyon için yeni bir sekme açılmış durumda. Bakalım neler olacak.
İyi yazılmış replikler için, karakterler arası ilişkilerin güzelliği, etkileyiciliği için, hikaye bütünlüğü başarıyla sağlandığı için, hem komik hem duygusal olabildiği için, pek çok ders çıkarabilme imkanımız olduğu için, insana ve hayata dair birçok şeyi sorgulattığı, mesajlar verdiği ve sayamadığım diğer her şey için yayında ve yapımda emeği geçen ajkfhkjwhfkj, şaka bir yana cidden, bunlara sebep olan herkese teşekkür ve tebriklerimi iletiyorum. Lucifer’ı sevmeme rağmen hiçbir zaman çok kaliteli bi iş olarak görmedim, ama bu gidişle bittiğinde aklımda iyi kalacağa benziyor. Bu bölüm ise, favorilerim arasında kesinlikle.
