Merhaba! Öncelikle bu yazıyı okuyarak bana mutluluk verdiğiniz için teşekkürlerimi… yanında da bol miktarda sevgilerimi sunuyorum.
Ne kadar başarılı olabilirim bunun cevabı sizlere kalmış fakat yine de minik bir 2012 yolculuğu yapmaktır hayalim.
Devirdiğimiz, devirirken gözyaşlarının altında kaldığımız, zaman zaman özlemden kavrulduğumuz 6 yılı bıraktık geride.
4 küçük çocuğun bedenlerinin ve ruhlarının parmaklıklar ardına bırakıldığı dram hikayesiydi bizlere sunulan.
Bir de masumiyet içine saklanmış, izlerken tarumarlığı iliklere kadar yaşatan aşk hikayesi..
Şerif, Sarı, Iska ve Yanık.
Televizyon ekranlarında “Burası Kuyudibi Takoz! Burdan çıkış yok” cümlesine, Sarı’nın intikam hırsına, Iska’nın zamanla daha da büyüyen masumluğuna , Şerif’in kaçmaya çalıştığı geçmişine, Yanık’ın yarım kalan hikayesine ve Ahu’nun içinde, tüm kırıklıklara rağmen sönmeyen aşkına hasret bırakıldık.
Gün geldi sinirlendik Ahumuza, gün geldi tüm kalbimizle sarılmak istedik.
Sadece Bilal, Ecevit, İbrahim ve Zeki değildi öğretmenimiz.
4 acıyı sırtına alan, 4 kardeşi kalbine gömen bir kadın da öğretti bize sevgiyi, dostluğu, vicdanı.
Fakat en güzeli de şudur ki, aşkı sizle öğrendik Suskunlar Ekibi. Aşkı sizinle hissettik.
Kardeş olmanın insana verdiği sorumluluğu, ‘kardeş’ olmayı siz öğrettiniz bize.
Vicdanın bedenimizde kapladığı her bölgede emeğinize rastladık.
Herkes anlamaz derler ya hani. Bu işte tam olarak.
Küçüktük, azdık, güçsüzdük belki ama hep beraberdik. Karakteri yaşamak, karakteri hissetmek, karaktere bürünmek…
Nice seneler geçecek, bu sevgi daim olacak. Bu sevgi karşısında dilimiz, bedenimiz, kalbimiz vâr olacak.
Kuyudibi çocuklarına ithafen…