*Girişi atlayıp direkt yoruma geçmek isteyen okuyucularımız ilk paragrafı atlayabilir.*
Herkese selam. Size, bu zamana kadar Marvel Sinematik Evreni’ne ilgi duymamış, herkesin coşkuyla karşıladığı her şeyden uzak kalıp kendini farkında olmadan birçok güzellikten mahrum bırakmış biri olarak sesleniyorum. Endgame’in vizyon tarihinin yaklaşmasıyla başlayan ve ilk gününden itibaren süren heyecan ve karmaşadan bile başlarda nasibimi almamışken, insanların sosyal medyadaki büyük tepkileri ve en önemlisi yakın arkadaşlarımın delicesine sevgileri sebebiyle ani bir karar aldım. Masa başına geçip kısa sürede Endgame öncesi gerekli olan filmleri bitirmek… Toplamda yaklaşık iki hafta olmak üzere, bazen iki, bazen hiç, bazen de dört film izleyerek amacıma ulaştım. Salonlardan yavaş yavaş kalkması ve altyazılı seansların azalmasıyla yaşadığım korku beni bu sabah ilk seansta salonda tek başıma izlemeye götürdü. Dublaj zaten sevmeyen biri olarak, başta Rdj ve Evans olmak üzere muazzam seslere sahip bi kadronun başka kişilerce seslendirilmesine katlanamazdım. Şimdi, bazı filmleri atlayarak da olsa seriyi tamamlamış ve finaline kavuşmuş bir senaryozede olarak düşüncelerimi paylaşmak istiyorum.
Filmin süresi çok hoşuma gitti, hiç sıkmadı hatta daha uzun olsaydı da herkes seve seve izlerdi bence çünkü onları özleyeceğiz. Başları biraz kasvetli ve durağan gibi gelse de, sonra rayına oturuyor. Mizahi tarafı bildiğimiz gibi, gerektiği kadar ve hoş şekildeydi. En çok etkilendiğim ve ilk ağladığım sahne ise “Avengers, Assemble!“. İçime çok sindi, harikaydı. Şimdi bi yerde duysam bunu anında komut olarak alır ve karşımda herhangi bi yaratığa saldırmak için hazır beklerim kesinlikle, veya hücum hiç fark etmez : ) Şaka bir yana, tüylerimi diken diken etti, çok coşkulu bi duygusal sahneydi. Veya duygusal bi coşku emin değilim.
Şimdi, yakın zamanda tanıştığım bütün bu dünyalar hakkında çok şey merak etmekle birlikte, işin bize göre “akıl, mantık” kısmını sorgulamayı daha en başında, hatta neredeyse başlamadan, yani çoktan bıraktım ama insan bi yerden sonra her şeye rağmen bi hayırdır diyor. Neyse, sinirimi açıklığa kavuşturma vakti.
Öncelikle söylemek isterim ki IRON MAN BUNU HAK ETMEMİŞTİ. ETMEDİ, ETMİYOR. Kafayı yemek üzereyim. Herkesin arkasını toplayan, kollayan, en acil durumlarda bi şekilde yardıma koşan, tabiri caizse, hatta tabiri bırakalım ciddi anlamda manen ve madden CANLA BAŞLA çalışan bu dahi adama bunu neden ve nasıl reva gördünüz? Oyuncunun bu konuda söz hakkı var mıydı hiç bilmiyorum ama varsa bi posta da buna ağlarım. Kastettiğim şey ölmesi, yani neden kabul edildi ki bu fikir hiç anlamıyorum. Iron Man resmen emektar, çabaları, kattıkları, hiçbir şeyi göz ardı edilemez. Haberi öğrenmiş vaziyette filme gitmiş olmama rağmen olay henüz gerçekleşmeden önce bile çok gergin ve kötü hissediyordum. Ayrıca filmde dişlerimi sıkarak, elimi ağzıma götürüp geri çekemediğim vaziyette izlediğim çok sahne vardı ve tabii ki kurban olduğum Tony de bundan nasibini aldı.
Koskoca Iron Man’in ölümünün işleniş şeklini asla affetmeyeceğim. Ne ölüm anı, ne karısı ve arkadaşlarının tepkileri yeterli değildi, asla mutlu etmedi. Hatta o kadar ki, olmayacağını bilsem de çok büyük bi umutla Tony Stark/ Iron Man will return yazısı bekledim son ana kadar. Kurtarmışlardır dedim, aniden döner, kapıdan bacadan girer güler dedim. Küstah küstah konuşsun göz kırpsın diye. Ama gelmedi. Belki deli diyeceksiniz ama aklımdan geçenlerin biri de “Acaba oyuncular ısrarla “Don’t spoil endgame” derken filmde Iron Man ölmüyor ama kendi ağzıyla izleyen herkes öldüğümü söylesin öyle davransın ve büyük bir ters köşe yapılsın, her izleyen bi sonrakine sürpriz yapmış olsun mu diyor” düşüncesiydi. Korkunç kötü bi cümle kurdum ama anladınız bence, ne denli umutlu olduğumu ve kabullenemeyişimi görüyorsunuz değil mi? Gerçekten binlerce insanın çılgınca bu akıma uyacağına bile nasıl inanmışım.. Ah zavallı delikanlı gönlüm, kurşun yiye yiye bi hal oldun. Ama muazzam olay olurdu hakkımı verin..
Birkaç dakikalığına şahit olduğumuz Tony’nin babalığını, bütün o süreci daha fazla görmeyi dilerdim. Onun muazzam bir insan, kusursuz bir süperkahraman, iyi bir lider, fedakar bir arkadaş, son derece karizmatik bir şirket sahibi ve gayet komik bir milyarder olduğunu tüm kalbimle inanarak söylüyorum. Hak ettiği bu olmadığından, ölümü benim için geçerli değil. Dönüşünü beklemekten asla vazgeçmeyeceğim ve umarım bu tarafta yalnız değilimdir.
Bir diğer kriz ise kesinlikle Natasha. Öldü, ama sadece öldü. İki gram gözyaşı dökmekle yetindi herkes. Ne bir tören ne bir anma ne de bi yıkımı gösterecek herhangi bir hareket gördük kimseden. Bu kadın çok iyi, cesur, yetenekli bi savaşçıydı ama her şeyden önemlisi ekibe her fırsatta, zor anlarında destek olan bi dosttu. Olayarda bu kadar aktif rol alan birinin ölümünün böyle olması kabul edilemez. Orada ikisi tartışırken biri gelir bir şey olur hallederler sanmıştım, pek mümkün olmasa da düştükten sonra bile kurtulur ümidim vardı. Şaka gibi çünkü, aklım almıyor. Atladı, ve bitti öyle mi ? Tepemden tepemden sinir geliyor. Çok sevilesi, önemli bir karakterdi. Dolayısıyla bu durum da beni sinirlendiriyor.
Dünya kurtuldu, insanlar ailelerine kavuştu ama biz Iron Man’den ayrıldık öyle mi ? Söylemesi bile korkunç. Böyle bir veda olmamalıydı. Başka maceralara küsüm şimdilik. Ayrıcaa, macera demişken, zaten tam ısınamadığım Spiderman’ın yeni ( Far From Home) fragmanında geçen replikler beni hasta etti. Düşüp bayılacağım. Yok yeni Iron Man’miş de, eğer ona güvenmese Tony kendini feda etmeyi göze almazmış daa cart curt. Bu adam eşsiz, şahsına münhasır, deli dehşet biriydi. Abuk subuk benzetmeler duygusal değil itici oluyor. Zaten acımız taze, üstümüze gelmeyin. Yetkililere duyrulur.
Iron Man’in sık sık anılacağını biliyorum. Zaten asla unutulacak bir karakter de değil ama yine de içim soğumaz. Ne umutlarla beklediğimiz sahneler malesef biraz hayalkırıklığı oldu. En azından kendi adıma, hayalkırıklığı demek istemeyenler için başka bir kelime önerim de var ayrıca: HAKSIZLIK.