Dikkat: Bu yazı spoiler içerir.

*****************

“Lingo Lingo ? Şişeler..”

Başta Aras Bulut İynemli olmak üzere, ekipteki herkesin çok iyi iş çıkardığı sağlam bir dram filmi izledik. Geçtiği dönemdeki havayı hissettiğiniz, karakterlerin son derece gerçekçi yazıldığı güzel bir film olmuş 7. Koğuştaki Mucize. Filmin başından sonuna kadar kaç kez ağladığımı sayamadım. Duygusal biri olun ya da olmayın, öyle anlar var ki, isteseniz de istemeseniz de gözyaşlarınız akıp gidecek.

Yer yer içinizi ısıtan ve güldüren sahneleri olmasına rağmen, öyle olaylar yaşanıyor ve Memo karakteri öyle şeyler yapıyor ki.. Oturduğum yerden kahroldum diyebilirim. Elim kolum sürekli havadaydı. Korkmaktan, şaşırmaktan, üzülmekten. Başta kızdığımız birçok karaktere, sonradan duyduğumuz minnet beni en çok etkileyen şeylerden oldu.

Az önce de bahsettiğim gibi, ortada asla toz pembe durumlar yok. Kızıyorsunuz, çok üzülüyorsunuz ama karşınızda gerçekler var. “İnsani” bir şey izliyoruz. İyi anlamda değil bu. İnsan olmanın gerektirdiği (?) ya da malesef getirdiği diyeyim kötü duygulara da şahit olacaksınız, arada kalmalara da, vicdan, merhamet.. Hepsi sizinle filmde. Malesef nasıl canlılar olduğumuzu dışarıdan bir gözle izlemiş sayılırız. Film, gerçek hayatta belli bir hastalığı, rahatsızlığı olan kişilerin maruz kaldığı durumları görme anlamında çok başarılı, çarpıcıydı. 

Başkalarını, kendinizi, hayatı sorguladığınız anlarla dolu bir iş 7. Koğuştaki Mucize. İynemli’nin şahane performansı sayesinde de son derece acıklı. Filmin tek bir noktaya yönelip olay örgüsünü o şekilde işlemesi iyiydi. Yer yer keşke şunu şunu da görseydik dediğim oldu ama ana odaktan kopmaması belki de bütünlüğün korumasını sağladı, öyle düşünüyorum.

Film bittikten sonra hayatınızdan çıkmıyor. Bundan sonra bir oyun havası duyduğunuzda aklınıza gelecek bir duvar sahnesi var mesela, kızının sesine koşup ona ulaşmak için çırpınan bir baba var. Gözlerinizin önüne gelecek yere yığılan, torununun kurtuluşunu göremeyen bir babaanne var. Her gün gördüğünüz, içinde yaşadığınız evin mutfağına baktıkça, belki de bulaşık yıkarken duyacağınız bir ağlama sesi var. Hepsi zihninize kazınıyor. Ne zaman bir haksızlık, zulüm görseniz içinizden ismini anacağınız bir Mehmet var. Hepsinden güzeli, minicik bir ailenin, baba kızın kurtuluşu var. Denize açılan bir huzur, ona yardım edenlere sarılan, çocuğuyla aynı yaşta birisi var.

“Hangimiz onun kadar babayız?”

Hapishane sahneleri de gerçekten başarılıydı. O atmosfer ve karakterler tam gerektiği gibiydi. Başta biraz can yakıyor tabi yaşananlar ama sonrasında Memo için yaptıklarıyla kendilerini affettiriyorlar. Mahkumların bireysel hikayeleri de önemli bir noktaydı. Çok güzel şeylere dikkat seçilmiş. Kısaca bahsedecek olursam hayattaki en büyük pişmanlığı için hem kendini cezalandırmış hem de başkasını kurtarmış bir adam ve hayatını değiştirip ailesiyle, çocuklarıyla yaşamaya karar veren bir koğuş reisi izliyoruz.

“Senin baban iyi adam.”

Öğretmen karakteri de sevilecek türden. İyi kalpli ve Ova’yı koruyan, sahip çıkan, biraz yaralı bir kadın. Onların başına gelenlere başından beri şahit olan ve düzelmesi için de elinden geleni yapan biri. 

Ayrıca, bir masal kahramanı olan Heidi’nin bundan sonra sizin için yerinin farklı olacağını da söylemeliyim. 

Kısacası, ilk yarı ağlatıyor, ikinci yarı daha çok ağlatıyor. İdam edileceğini anladıktan sonra Memo’nun kızıyla sarılıp ağladığı sahne ciğer bırakmıyor. Dayak yediği anlarda sizin canınız acıyor, o bazen gülüyor, yine canınız acıyor. Tek teselliniz filmin adındaki mucize’nin gerçekleşmesi oluyor. Diyaloglar çok güzel hazırlanmış. Özellikle hapis tarafı ve tabii ki Memo. Ayrıca kostümler de çok iyiydi. 

Filme şahsi puanım 8, içime sinmeyen kısımları konuşmaya gerek görmüyorum. Kadı kızı misali. Merak edenler için imdb’si ise 8.7. 

Psikolojik olarak gerçekten zor bir hikaye. Ekipteki herkese tebrikler. Altından kalkmışlar. İddialı sözlerinin arkasındayım, bence de çok ses getirecek. Umarım gişesi bol olur. ❤